Anton Habers was postbode. Maar vooral was hij zanger, muzikant en dirigent. Eerst in Slagharen en later in De Belt, toen daar een nieuwe katholieke kerk was gebouwd. Of eigenlijk: op De Belt, zoals men vroeger zei.
Verantwoordelijk voor die muzikale activiteiten was vader Mans Habers, die zijn muzikale genen had doorgegeven aan zoon Anton, die op zijn beurt die genen weer had doorgegeven aan zoon Tony, dochter Joke en kleindochter Nathaly.
Anton was een trouwe werknemer, want in het jaaroverzicht van 1954 in de Veenstreek stond dat hij het 40-jarig jubileum had gevierd als besteller bij de P.T.T. Onder grote belangstelling, stond er nog bij. Dat was niet zo vreemd, want hij was op bijna elk feestje in Slagharen present. Niet als gast, maar als muzikant. Habers adverteerde met de tekst: “Voor al uw feestpartijen Anton Habers, accordeonist Slagharen. Ook voor uw bustochten.”
Onderscheiding
November 1961 komen we de naam Anton Habers weer tegen in de lokale krant:
“Op het jaarlijkse St. Ceciliafeest van het R.K. zangkoor op De Belt zijn de kerkkoorzangers A. J. Habers en G. J. Scholten elk met een gouden medaille en oorkonde onderscheiden, de hoogste onderscheiding die de St. Gregoriusvereniging tot bevordering van Kerkmuziek verleent. De vitale heer Anton Habers heeft niet minder dan 60 jaar onafgebroken het kerkkoor gediend, waarvan 45 jaar lang als organist-directeur. Aanvankelijk vervulde de heer Habers deze taak in de parochie te Slagharen, doch toen de nieuwe kerk op De Belt dringend
verlegen raakte om een kundige leider, kon de heer Habers zich te Slagharen vrijmaken, omdat daar een nieuwe kracht beschikbaar kwam. Hij heeft in de nieuwe parochie een kerkkoor opgebouwd dat er zijn mag en het zal voor hem en zijn vrouw zeker een bijzonder verheugend feit zijn geweest, toen pastoor Kroesen hem verraste met deze kostelijke onderscheiding.”
Nieuwe onderscheiding
Bij het bericht werd bovenstaande foto afgedrukt. Diezelfde foto werd enkele maanden later weer gebruikt, toen Habers en Scholten opnieuw werden onderscheiden. Of de journalist geen zin had om weer een foto te maken of dat de foto is mislukt is niet bekend, maar niemand die zich eraan stoorde. Die onderscheiding ging zo:
Men had een feestavondje belegd bij Habers thuis, om met het kerkkoor van De Belt te gedenken dat Habers en Scholten enkele maanden daarvoor waren onderscheiden door de Sint Gregoriusvereniging. Tot verassing van Habers en Scholten kwam het voltallige kerkbestuur binnenstappen met de kinderen van de twee jubilarissen. Ook pastoor Kroesen was gekomen en niet met lege handen. Hij had een pauselijke onderscheiding meegenomen, namelijk het gouden erekruis, verbonden aan de orde Pro Ecclesia et Pontifice, voor kerk en paus. De beide echtgenotes waren hier wel van op de hoogte, maar het was hun gelukt een half jaar lang de kiezen op elkaar te houden. “Men zegt wel eens dat dames moeilijk kunnen zwijgen, maar het tegenovergestelde is hier wel duidelijk gebleken”, noteerde de verslaggever.
Volgens de pastoor paste het kruis bij beiden. Voor Habers waren de mensen ‘een kruis’, omdat hij nog wel eens door zangers in de steek werd gelaten bij repetities of uitvoeringen. Bij Scholten was het net andersom, hij was voor de mensen ‘een kruis’. Scholten collecteerde voor de parochie en voor de R.K. Universiteit en bij zijn vertrek was de portemonnee vaak helemaal ondersteboven gegaan.
Haberskoor
En warempel, zeven jaar later, in 1969, werd een deel van de foto weer gebruikt, hoewel er nu wel bij was vermeld dat het een archieffoto was. Het was een aankondiging van een gebeurtenis op zondag 24 augustus. Ter gelegenheid van de 80e verjaardag van Anton Habers hadden zijn kinderen en kleinkinderen enkele liederen ingestudeerd in zowel het Nederlands als het Latijn. Zij vormden een koor dat onder leiding van zoon Tony een keer in Utrecht had geoefend en vervolgens de liederen zong tijdens een mis in de parochiekerk Onze Lieve Vrouw van Fatima op De Belt. Normaal konden er nog wel wat kerkgangers bij als er een mis was, maar dit keer was de kerk helemaal vol, schreef de journalist, die nu wel nieuwe foto’s in zijn krant kon plaatsen, want hij was zelf aanwezig geweest bij het optreden van dit ‘Haberskoor’.