Wellicht zal over enkele tientallen jaren de muurversiering op het nieuwe clubgebouw van ijsbaanvereniging HEO aan de Hoogenweg in historische beschrijvingen genoemd worden, maar nu is hij nog kakelvers. Het gebouw, zaterdag 25 oktober 1997 geopend door erelid Wessel Geerligs, is het derde langs de ijsbaan aan de Hardenbergerveldweg.
Te diep
Toch kent de ijsbaanvereniging nog maar sinds 1973 een overdekte accommodatie, voor kaartverkoop “en um de schaatsen under te knuppen”, zoals Geerligs het noemde. De eerste jaren moest alles in de openlucht geschieden. De vereniging is opgericht op 18 juli 1959, midden in de zomer. Met tien leden, die allemaal meteen bestuurslid werden en die de man een tientje in de kas stopten als startkapitaal. Een vlekkeloze start was het echter niet. Het stuk grond dat men had verworven achter het gemeenschapshuis was te hoog. Dankzij de politieke connecties van onderwijzer Seppenwoolde kreeg het bestuur toestemming 60 centimeter grond af te graven. Te weinig, vond men, zodat tegen grondwerker Sierink werd gezegd dat hij maar een beetje dieper moest graven. Het ‘bedrog’ werd een jaar later echter ontdekt, toen Gedeputeerde Staten de zaak controleerden: er moest weer een laag zand worden teruggestort.
Water loopt weg
Niet veel later doemde een nieuw probleem op, toen de ruilverkaveling zijn beslag kreeg. Fijn voor de landbouwers, maar niet voor de ijsbaanvereniging. Het water liep weg, waardoor de ijsbaan droog kwam te staan. Als oplossing werd bedacht water te laten leveren door de waterleidingmaatschappij, een oplossing die bijna het einde van de vereniging betekende. Het eerste jaar moest 2.000 gulden worden betaald en het tweede jaar 2.500 gulden. Bedragen, die de club eigenlijk niet kon opbrengen. Met bazaars en krentenbollenacties werd geld ingezameld voor een bron. De bevolking van de Hoogenweg gaf gul, en binnen de kortste keren kon een 36 meter diepe bron worden geboord, met een doorsnee van 14 centimeter. Nu was er water genoeg, alleen niet erg lang: het water dat werd opgepompt liep net zo hard weer weg naar de diepe sloten die in het kader van de ruilverkaveling waren gegraven. Er werd door de vereniging een stuw aangelegd om het water vast te houden, en die oplossing werkte.
Verlichting
De bestuursleden konden evenwel niet op hun lauweren rusten, want er moest verlichting komen. Eerst vijf palen midden in de ijsbaan, maar omdat het ijs aan de palen vast bleef zitten, had men teveel troep nadat het schaatsseizoen voorbij was. “Er moest iets goeds gebeuren,” vertelt Geerligs, “want onze club kreeg langzamerhand een slechte naam in de omgeving.” Dan maar palen rondom de ijsbaan, werd bedacht. Iemand wist nog verbindingskabel uit de Tweede Wereldoorlog te koop, watervast en pinkdik. Er werd een geul gegraven, de kabel werd gelegd en de lampen werden aangebracht. “Gelukkig dat er dat jaar, het seizoen 1963/1964, niet geschaatst kon worden, want we waren afgegaan,” meent Geerligs. “De weerstand van de draad was zo groot, dat de lampen niet meer licht gaven dan een kerstboomlampje.” De ijzeren lichtmasten die daarna geplaatst zijn bleken wel te voldoen.
Kantine
Er waren ondertussen ook stemmen opgegaan om een soort kantine te bouwen. In 1973, toen de oppervlakte van de ijsbaan werd vergroot tot anderhalve hectare, werd het eerste, houten gebouwtje geplaatst. Vijf jaar later was het al weer aan vervanging toe. In Deventer werd een ander gebouw gehaald. “Jullie moeten het wel zelf afbreken, maar die klus is zo geklaard”, zo werd het bestuur verteld. Een lange dag is men daarmee bezig geweest, omdat de bevestiging van de wanden zo’n beetje berekend was op het doorstaan van een orkaan. Zestien jaar heeft dit gebouw dienst gedaan, toen het bestuur vond dat het onderhoud teveel tijd en geld kostte: er moest iets nieuws komen, een stenen, onderhoudsvrij onderkomen. Dankzij allerlei acties en subsidie van de Sportraad staat het gebouw er nu, met in de zijwand een fraaie schaatser afgebeeld en de letters H.E.O. IJsbaanvereniging Hoogenweg en omstreken heeft weer voor jaren een prachtige accommodatie. Het wachten is nu alleen nog op ijs.